Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/34

 Serce bije rozdźwiękłym, bezładnym bólem.
 Długo leżałam twarzą na głazach w płaczu aż zbytnio ciężkim i pod ulewą złotego słońca.
 Podnoszę głowę.
 U dołu cichy klekot; wpół majacząca postać rybaka. Idzie spodem tak nizko, iż woda od czasu do czasu zalewa mu z pluskiem nogi.
 Wychylam się z nad kamieni:
 „Czy ono tak zawsze będzie?“
 Podniósł twarz dziwnie senną.
 — „Kto ono?” pyta.
 — „Morze“.
 Usiadł na wystającym skalnym obłamku; nawpół go widzę, zda się po pas wrośnięty między nadbrzeżne kamienie, albo wtopiony w wodę.
 Myśli.
 Twarz ma senliwą i jakoby zmytą od przejścia niejednej długiej fali; wzrok głęboko schowany i opadnięte powieki.
 Poczynam szeptać: „Mówcie.”
 Odpowiada do myśli swojej:
 „Ja wiem; nie wszyscy wiedzą.”
 — „A wy dlaczego?“
 — „Ja utopiony byłem“...
 — „I jakże?...
 — „Fala nas żywi i oto grzebie fala: porwała kiedyś i zniosła.