Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/50

morze pod władzą króla — blasku i królewien — barw rozmaitych. Kolorami grać musi i odpowiadać niebu. Stłumiony jest plusk pod przepychem niezrównanego szafiru.
 Ale teraz westchnęły oswobodzone, olbrzymie, tęskne piersi.
 Od pierwszych, najpierwszych chwil stworzenia, morze w sobie posiadało tajemnicze, niezmierne słowo. I wypowiada je zlewem szumów tak — noc po nocy przez wieki całe, przez wieków setki, przez niezliczone okresy.
 Słuchaj: duszo człowiecza.
 Jest prawie zupełnie ciemno. Tylko bieleją na łkającej powierzchni rytmiczne bryzgi pian.
 Z dalekości, z przestrzeni przychodzi nieukojona skarga. Cała nieśmiertelność w tej skardze i wieczysty szloch.
 Słuchaj, teraz będzie odpowiedź.
 Podnosi się... Czy od wnętrzności ziemi, czy jeszcze głębiej — ze trzew wszelkiego żywota i czasu?
 Wstało.
 Jest jako coś nieobjętego w wymiarze, a wobec czego zanika każda wielkość.
 Słyszałeś?
 Żaden zmysł nie pochwycił; utonęły wszystkie odrazu. Były chwilowo obrócone w nicość, nietylko w proch.