Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/73

 Zaliż to jeszcze śpiew? Niesą-ż to raczej wydarte z trzewiów łkania?
 Orestesowy lęk, gdy mu włosy podnosił wicher grozy; Jokasty niezapomniany, najstraszliwszy, beznadziejny krzyk: biada! Cóż się tu stało na świetnej scenie życia? Dojrzewa tragiczny owoc wielkiego czynu.
 Boskiem uczuciem było wziąć w dłonie bogatą duszę swoją i rzeknąć: „Nikt ponad tobą jeno mój własny sąd”.
 Aliści za onem słowem natychmiast zstąpiło się w przepaść, w siebie.
 Napadowi dostoi obrona, przed pościgiem ucieczka i kryjówka schroni, ale gdy we mnie sąd, któż mię ocalić może?
 Ukazują się jakieś przerażające głębie; czarno... Chłód się wydobył i daleki jeszcze świst wężowy.
 Wstrzymany dech, ciszy chwila...
 Jest na północno-wschodnim stoku Areopagu stłoczenie głazów tak dzikie, jakby je tu zwaliła beznadziejność rozpaczy.
 Ze szczeliny skalnej wychodzą...
 A może ze szczeliny gdzieś na dnie duszy?
 Wstrzymany dech, w żyłach krew lodowata...
 Słyszycie świsty żmij? Czerwone oczy goreją nieskończonością dręczenia.
 Erynie na scenę idą...