Strona:Jakob Wassermann - Dziecię Europy.djvu/108

 Daumer odparł z westchnieniem:
 — Ekscelencjo! Jedynie pan Bóg wie, jak ciężko przyszło mi to postanowienie.
 — Wie — ale czy pochwali?! — rzekł, prostując się, prezes.
 Daumer zarumienił się:
 — Nie zamykam Kacprowi drzwi moich. Może u mnie bywać. Ale nie potrafię już tak się zająć nim, jak dawniej. Czyż rolnik może zbierać posiew, gdy ogień podziemny czyha i trawi każde ziarno? Nie zapomnę nigdy, czem Kacper był dla mnie. Ale nie mogę ukryć jednej rzeczy: cud minął — czas go zjadł!
 — Dobrze! Już dobrze! — mruczał chmurnie Feuerbach. Czyńcie, panowie, co chcecie. Wiedzcie jednak, że w każdym razie czynię was odpowiedzialnymi za dalsze losy Kacpra!
 Daumer wyszedł rozżalony. Myślał: „Co za maniery mają ci panowie, którzy są mistrzami w jedynej sztuce — ganienia!“
 Nieopodal od koszar natknął się na rotmistrza Wesseniga. Ten powitał go hucznym wybuchem śmiechu:
 — Profesorze! czy naprawdę są ludzie, którzy poważnie biorą tę całą awanturę z tysiąca i jednej nocy? W biały dzień zakapturzony jegomość w żółtych trzewikach, z toporem w kieszeni... Ha! ha! ha!
 Daumer wzdrygnął się. Rotmistrz paplał dalej wesoło:
 — Co za idjotyzmy! Gdyby tamten chciał zabijać na serjo — to przecie nie podrapałby