Już dawno głoszono we wszystkich jadłodajniach, że lord zamierza adoptować Hausera. W istocie Stanhope w Czerwcu złożył odnośne podanie do magistratu. Burmistrz odpowiedział mu, że rozstrzygnąć tę sprawę musi Rada Miejska in pleno i że lord winien będzie przedstawić dowody posiadania majątku, mogącego zabezpieczyć przyszłość adoptowanego. Lord czuł się urażony. Przedłożył Binderowi swoje ordery, świadectwa dworów, listy książąt zagranicznych. Ale burmistrz z niskim ukłonem oświadczył mu, że sprawa wymaga jednogłośnej opinji radców miejskich, według zapadłej decyzji kolegium, której on sam uchylić nie może.
Stanhope nieostrożnie wydrwił w pewnem towarzystwie „tępogłowy pedantyzm ojców miasta“. Rzecz nabrała rozgłosu. Nie pomogły przepraszające listy lorda, tłomaczącego się podchmieleniem przy biesiadnym stole. Obudziła się złośliwa podejrzliwość. Mówiono o dwuznacznych osobistościach, bywających u hrabiego Stanhope, o naradach, za drzwiami zamkniętemi. Zapytywano, czemu taki bogacz mieszka w podrzędnej gospodzie, miast w hotelu „Pod orłem angielskim“ — czyżby obawiał się zetknięcia ze swymi roda-
