Strona:Jakob Wassermann - Dziecię Europy.djvu/15

 W grudniu r. 1901 Wassermann został ojcem. Pierwszy syn pisarza ujrzał światło dzienne w Lainz pod Wiedniem. W r. 1905 nastąpiło przesiedlenie do Grinzing, gdzie w tymże roku przyszła na świat pierwsza córeczka. W r. 1914 małżeństwo nabyło niewielką posiadłość ziemską w Kaasgraben. Tu urodziło się najmłodsze dziecko — Ewa-Agata.
 W przeciągu owych dwóch dziesiątków lat, podczas których, zadowolony ze spokojnego mieszczańskiego życia, oddawał się pracy, stworzył Wassermann mnóstwo dzieł, które znaczą wyraziście drogi wewnętrznego rozwoju, przez jaki przeszedł za owych lat. Pierwsze lata swego małżeństwa w rękopisie przedmowy do „Kacpra Hausera“ nazywa siedmioma latami szczęścia, wolności i pokoju. Rozkosze ojcowstwa, widok dziecięcej duszy, rozwijającej się przed zdumionem i zachwyconem spojrzeniem starszych, były źródłem koncepji, która zakwitła w dziele p. t. „Kacper Hauser“. Zdarzają się tu dosłowne powtórzenia zapytań i powiedzeń małego Alberta, pierwszorodnego syna autora, włożone w usta Kacpra. W roku 1901-ym rozpoczyna pod godłem z poezyj Keatsa, dzieła „Złote Zwierciadło“ i „Bukiet kwiatów polnych“; godłem tem ozdobił swój zaciszny dom, którego w ciągu owych lat nie mógł osłonić w pełni od rozmaitych wstrząśnień.
 Wassermann opowiada, jak przed ukończeniem „Kacpra Hausera“ praca jego doznała naraz zahamowania, albowiem nie udało mu się stworzyć potrzebnego obrazu postaci kobiecej. Aż oto pewnego dnia otrzymuje list od nieznajomej, która natarczywie domaga się spotkania z nim. Ton listu nakazywał mu posłuszeństwo. A ponieważ wybierał się właśnie do Niemiec, udał się na wskazane mu miejsce. Okazało się, że nieznajoma była „prawnuczką męża stanu, który został uwikłany w ową sieć intryg, jakie roztoczyły się wokół zagadki Kacpra Hausera — i sięgnęły aż w głąb legend ludowych. Był on spotwarzany i skompromitowany i z rozpaczy odebrał sobie życie.