Strona:Jakob Wassermann - Dziecię Europy.djvu/65

 — Proza?!... Ordynarność?!... Niech i tak będzie... Przecie pański pupil nie spadł z księżyca!
 — Ach! — westchnął Daumer — to, co mnie pociagnęło ku niemu, było właśnie owo jedyne, nieokreślone, ogólnoludzkie... cudowne w samem sobie — idące w przyszłość bez więzów przeszłości... A pan chcesz mi to odrazu wykrzywić i skierować na drogę jakichś ścisłych faktów, ostatecznie pospolitych!... To znaczy zabijać poezję!
 — Dziwaczysz, drogi profesorze! Ciebie interesuje jakieś unicum Kacper Hauser. A my... mamy obowiązki wobec społeczeństwa. Tu musi kryć się jakaś zbrodnia!... Szukamy winowajcy, aby go ukarać!
 — Obawiam się, że to śledztwo nie wyjdzie na dobre Kacprowi. Chcecie przylepić go do jakiejś grudy ziemskiego błota, króre obciąży młodą duszę.
 — Czyń pan z Kacprem to, co wskazuje twój obowiązek. Ja pełnić będę swój — jestem urzędnikiem!
 Odwiedziny na zamku w towarzystwie Kacpra dały Daumerowi i burmistrzowi wiele do myślenia. Zanim klucznik zdołał otworzyć wielkie zamkowe wrota, Kacper, jak olśniony, przystanął przed nimi, powtarzając bezustannie: „Takie same, takie same drzwi!”
 Gdy ukazały się wielkie marmurowe schody, był jakoby rażony piorunem. Stanął bezmowny. Potem biegł przez sale, galerje — w dziwnem