Strona:Jakob Wassermann - Dziecię Europy.djvu/79

 Owego wieczora w mieszkaniu Daumera panował nastrój wyczekiwania. Kacper zdziwiony był, że domownicy zatrzymywali na nim badawcze spojrzenia i zbywali krótko jego pytania. Ale w tych spojrzeniach była czułość; głosy brzmiały serdecznie. Wziął, jak zwykle, przed snem, książkę z bibliotecznej szafki. Czytając naraz krzyknął radośnie: „Co za piękne słowa!”
 „Wszystko, co nocy ukrył mrok,
 „Na jaw wywoła słońca wschód!
 — Jakże to cudownie brzmi! Jakie to mądre! — wołał z zachwytem.
 Kiedy odszedł, pożegnawszy ich życzeniem dobrej nocy, wszyscy troje podzielili się uwagą:
 — Niepodobna nie pokochać tego chłopca! Nigdy się nie nudzi. Nigdy nie sprawia nikomu kaprysami przykrości!
 Zebranie następnego dnia miało przebieg nieco skandaliczny. Pfisterle — przybywszy wcześnie — wbrew skrytemu niezadowoleniu gospodarza, zasiedział się aż do wieczora, znęcony zapowiedzią przyjazdu poczytnego romansopisarza z północnych Niemiec, profesora Akademji w Lipsku i baronowej Holstein.
 Akademik, który znalazł się w Norymberdze przejazdem do Rzymu, a dlatego miał sławę „znakomitego podróżnika“ przemawiał do Kacpra podniósłszy głowę, jakby z wysokości wieży.
 — Pojawiłeś się zatem u nas z miejsca, gdzie było zupełnie ciemno? — zapytał tonem drwiącym.