Strona:Jakob Wassermann - Dziecię Europy.djvu/87

nie chcę, aby korespondencja stała się dla ciebie uciążliwym przymusem regularnej spowiedzi. Oto zeszyt; zapisuj w nim w miarę natchnienia wszystko, co cię zajmie... uderzy. Pisz szczerze, jakbyś pisał dla najlepszego przyjaciela... dla matki. Kiedyś może pozwolisz mi to odczytać...
 Dał mu album w safianowej oprawie ze złoconemi brzegami. Na pierwszej karcie pod swoim wizerunkiem wpisał motto: „Kto kocha każdą godzinę, kocha Boga!“ Kacper był zachwycony albumem, portretem i napisem. Ucałował Feuerbachowi ręce.
 Wtem służący przyniósł depeszę. Prezes rzekł:
 — Kacprze! muszę jechać zaraz...
 Zeszli razem. Prezes wsiadł do powozu. Podał Kacprowi rękę na pożegnanie. Chłopca ogarnął nagle jakoby powiew szerokiej przestrzeni. Spojrzał na przewalające się po niebie obłoki i do odjeżdżającego rzekł z cichem westchnieniem:
 — Jakże chciałbym z panem pojechać!
 — Ej, Kacprze! — pogroził mu żartobliwie stary przyjaciel. Czyżbyż opuścił swego mistrza i jego rodzinę?!... Takie to masz wdzięczne serce? I dokąd-że to chciałbyś pojechać?
 — Oni są wszyszy dobrzy dla mnie, ale...
 Zawahał się.
 — Dokończ śmiało, Kacprze!
 — Chciałbym... do matki!
 Kiedy Kacper powracał przez pusty plac miejski, serce zabiło mu gwałtownie. Otulony płaszczem człowiek, którego twarzy w zmroku