Księża ewangeliccy korzystają z wszelkich przywilejów, nadawanych przez Państwo księżom innych wyznań chrześcijańskich i pełnią obowiązki urzędników stanu cywilnego na zasadzie obowiązujących przepisów.
Kościół oraz poszczególne djecezje, parafje i filjały są osobami prawnemi prawa publicznego i prywatnego.
Kościołowi oraz poszczególnym djecezjom, parafjom i filjałom gwarantuje Państwo nieuszczuplone zachowanie ich majątków i praw w ramach ustaw obowiązujących.
Majątkiem ogólnokościelnym, djecezjalnym, parafjalnym i filjalnym zarządzają organa, oznaczone w zasadniczej ustawie kościelnej.
Uprzedniego zezwolenia właściwej władzy państwowej wymaga tylko według ogólnie co do tego obowiązujących przepisów rozporządzanie majątkiem, mającym szczególną wartość naukową, historyczną lub artystyczną.
Kościoły ewangelicko-augsburskie, domy modlitwy, należące do nich zabudowania, gmachy zakładów dobroczynnych, domy zamieszkane przez duchownych i służbę kościelną, o ile nie są wynajmowane osobom prywatnym, wolne są od kwaterunku, wszelkich ciężarów, podatków, opłat i powinności.
Państwo wypłaca Kościołowi z funduszów państwowych zapomogi, ustalone w budżecie państwowym lub oddzielnej ustawie państwowej w stosunku równym do innych równouprawnionych kościołów.
Ustawa państwowa może określić bliższe warunki udzielania tych zapomóg, zwłaszcza utworzenie nowych djecezji (senioratów), parafji i filjałów, pociągające za sobą zwiększenie zapomóg państwowych, może być uzależnione od uzyskania na to zezwolenia właściwej władzy państwowej.
Najwyższa Władza Wykonawcza (Konsystorz) obowiązana jest przesyłać do wiadomości właściwej władzy państwowej żądane przez nią sprawozdania.
