oddzielne Konsystorze dla każdego z dwóch wyznań ewangelickich. Co do wyznania augsburskiego Komisja Rządząca uchwałą z dnia 11 lipca r. 1807 orzekła, że „wyznawcy ewangelicko-augsburscy mogą utworzyć Konsystorz obrządku swojego do spraw jedynie sumienia“—(§ 1) i że „w każdym departamencie utworzony być może taki Konsystorz; konsystorz składa się z prezesa, dwóch asystentów i pisarza, prezesem będzie zawsze pastor zgromadzenia ewangelickiego“ (§ 2).
Za Królestwa Kongresowego, Komisja Rządowa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w dniu 22 lutego r. 1817 „w miejsce byłych za rządu Księstwa Warszawskiego dwóch tak zwanych Departamentowych Konsystorzów, ustanowiła w mieście Warszawie tymczasowy jeden Konsystorz dla wyznania Ewangelicko-Augsburskiego na całe Król. Polskie“. Konsystorz tymczasowy, stosownie do Instrukcji Ogólnej z dnia 19 kwietnia r. 18189, składa się z prezesa, 6 członków i pisarza. Między członkami są trzej ze stanu świeckiego, trzej ze stanu duchownego. Prezes obrany będzie ze stanu świeckiego, któremu się dodaje do pomocy wiceprezesa stanu duchownego. Kiedy ów jest ze stanu duchownego, vice versa, wiceprezes będzie członek świecki. Do Konsystorza należą wszelkie interesa liturgiczne i sumienia lub związek z nimi mające, a zatem policja duchowna (egzaminowanie i ordynowanie kandydatów, instalacja pastorów), i kościelna (zakładanie kościołów, urządzanie nabożeństw) i sąd duchowny (sprawy duchowne i kościelne, sprawy rozwodowe, jeśli strony na rozwodzie cywilnym przestawać nie chcą), oraz karność duchowa[1].
- ↑ Zamieszczamy tutaj pierwszy skład tego Konsystorza z r. 1817: „Namiestnik królewski w Radzie Stanu“, ks. Zajączek zamianował: na prezesa Henryka Deybel de Hamerau, szefa biura w Komisji Wojny, na wiceprezesa ks. Hewelke, pastora w Płocku, na członków: Jana Bantkie, dziekana wydziału prawa Szkoły Głównej Warszawskiej, Jerzego Arnolda, doktora medycyny, ks. Glassa, pastora w Lublinie, ks. Karola Laubera, pierwszego pastora w Warszawie, Engelkego, profesora wydziału prawa Szkoły Głównej w Warszawie, oraz na Komisarza Rządowego—Lindego, członka Komisji W. R. i O. P.
