gelickiej przykry racjonalizm i indyferentyzm religijny. (por. Busch, Beiträge, str. 48). Uderza zwłaszcza liberalizm dekretu, który stanowi, że „skład Konsystorza Generalnego może być pomnożony członkami innych wyznań ewangelickich w miarę uznanej przez nas potrzeby lub zaniesionego wyznawców żądania“. (art. 12).
Po upływie lat 21 Konsystorz Generalny, podzielony został znowu na dwa odrębne Konsystorze, dla każdego z dwóch wyznań ewangelickich. Jakkolwiek trudno nie pisać się na taki podział ze stanowiska religijnego, przyznać trzeba, że i tutaj, niestety, grały rolę względy polityczne. Stwierdza to wyraźnie memorjał „ściśle sekretny“ Dyrektora Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Gołowina do namiestnika Paszkiewicza o konieczności utworzenia dwóch oddzielnych Konsystorzy. Memorjał żali się na przewagę nielicznej grupy kalwińskiej z prezesem Konsystorza Grabowskim na czele i domaga się rozdziału konsystorzy, tak, jak to ma miejsce w Rosji, i jak tego żądali urzędujący już w tym czasie w Królestwie jenerałowie rosyjscy wyznania augsburskiego.
Ukaz z d. 8/20 lutego r. 1894 (Dz. Pr. 42, 5) oparł zarząd obu wyznań na wręcz odmiennych zasadach. Kościołowi Ewangelicko-Augsburskiemu dał ustawę, która zarząd kościoła powierzyła konsystorzowi, kościołowi Ewangelicko-Reformowanemu dał przepisy, które powierzyły zarząd kościoła Synodowi.
Według ustawy kościoła Ewangelicko-Augsburskiego z d. 8/20 lutego r. 1849 (Dz. Pr. 42, 11) Konsystorz, pozostający pod zwierzchnictwem Komisji Spraw Wewnętrznych i Duchownych (§ 134), od 1 zaś stycznia r. 1867—pod zwierzchnictwem Ministerjum Spraw Wewnętrznych, składa się z prezesa świeckiego, duchownego, wiceprezesa, którym jest zawsze Superintendent Generalny, z dwóch członków świeckich i dwóch członków duchownych (§ 125). Konsystorz ma pełnię władzy w kościele:
