Strona:James Fenimore Cooper - Ostatni Mohikanin.djvu/151

 — A ta kobieta, którą huron powierzył opiece moich wojowników?
 Unkas milczał, nie mogąc dać odpowiedzi, jakiejby sobie życzył.
 — Ta kobieta należy do mnie — krzyknął Magua, wygrażając Unkasowi. — Mohikaninie, ty wiesz, że czarnowłosa jest moją własnością.
 — Dlaczego syn mój nic nie mówi? — pytał Tamenund.
 — Jest tak, jak mówi huron — odpowiedział Unkas pełen bezradności i żalu.
 — Bierz ją tedy i odejdź — zadecydował patrjarcha.
 Krokiem pewnym podszedł Magua do swej ofiary i ujął ją za ramię, ciągnąc za sobą.
 — Stój! — zawołał Dunkan. — Mów, jakiego żadasz okupu. Dostaniesz złota, srebra, prochu i ołowiu, wszystkiego, czego potrzebuje wojownik. Wigwam twój będzie pełen bogactw.
 — Lis Przebiegły jest bardzo mocny — odpowiedział Magua głosem ponurym. — Magua chce mieć swoją zemstę.
 — Sprawiedliwy Tamenundzie, zmiłuj się nad tą młodą kobietą — zawołał zrozpaczony Heyward, nie wiedząc co począć.
 — Delawar przemówił — odrzekł starzec, przechylając się wtył z zamkniętemi oczyma. — Mężowie nie mówią dwa razy.
 — Wyrok Tamenunda jest ostateczny, majorze