Strona:James Fenimore Cooper - Ostatni Mohikanin.djvu/81

 — Słuchamy — odpowiedział pułkownik spokojnie.
 — Skuteczna obrona na dalszą metę jest wykluczona — mówił Montcalm. — Interesy mego monarchy wymagają, aby fort Williama został zniszczony i ten obowiązek muszę spełnić, ale waszym dzielnym żołnierzom będzie przyznane wszystko, co można przyznać zwyciężonemu przeciwnikowi.
 — Nasze sztandary? — zapytał Heyward.
 — Zabierzcie je ze sobą do Anglji i pokażcie je swemu królowi.
 — A broń?
 — Zatrzymacie ją. Nikt od was nie jest godniejszy zachowania broni.
 — A warunki poddania i odwrotu?
 — Jedno i drugie odbędzie się tak, aby honor wasz nie był w niczem dotknięty.
 Munro, któremu słowa Francuza przetłumaczono, był bardzo wzruszony. Zwracając się do majora, rzekł:
 — Idź, mój synu, z generałem i ułóż się co do wszystkich warunków poddania fortu. Dzisiaj dowiedziałem się o czemś, czego nie uważałbym za możliwe. Widzę Anglika, który obawia się pośpieszyć z pomocą towarzyszowi broni i Francuza, który jest tak szlachetny, że nie chce wyzyskać ciężkiego położenia przeciwnika.
 Po tych słowach pożegnał się z generałem i smutnie opuściwszy głowę udał się w drogę powrotną.