Strona:James Oliver Curwood - Złote sidła.djvu/72

 Powtarzał swoje nazwisko kilkakrotnie, za każdym razem wskazując siebie palcem.
 Zrozumienie przejawiło się na twarzy młodej kobiety. Przełamali odrazu dzielącą ich zaporę.
 Powtórzyła to nazwisko powoli, wyraźnie. Potem uśmiechnęła się i złożywszy obie dłonie na piersiach, rzekła:
 — Cecylia Armin!
 Filip chciał wypuścić z rąk kartofle, trzeszczące w tłuszczu i skoczyć przez piec ku „Cecylii Armin“. Ale nie puścił z rąk garnka i mieszając kartofle, powtarzał po kilka razy:
 — Cecylia Armin!
 Kiedy wymawiał to słowo, młoda kobieta potakiwała za każdym razem głową.
 Było to nazwisko francuskie i Filip usiłował wypożyczyć sobie z repertuaru Piotra Breaulta kilka potocznych słów, które zapamiętał. Ale dla młodej kobiety i to było chińszczyzną. Więc powiedział jeszcze raz:
 — Cecylia!
 Niemal w tej samej chwili odpowiedziała:
 — Filip!
 Rozgardiasz na dworze oznajmiał powrót Brama. Wycia i ujadania sfory wilków, ciężkie stąpanie człowiek-wilka i Bram wszedł.
 Nie odwracając wcale głowy Filip gotował dalej, jak gdyby się nic nie stało. Mieszał dalej kartofle. Potem zwrócił się do Cecylii Armin i rzekł, wskazując palcem imbryk:
 — Niech się pani zajmie kawą, Cecylio. Śniadanie jest gotowe.