Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/106

stwo otrzymają, którzy dotrwają wiernie aż do końca.
 A koniec przyjdzie wnet potem, i będzie chwała Panu i pokój tym, którzy dotrwają!
 Starzec umilkł, a zgromadzeni słuchali wciąż, czy ust raz jeszcze nie otworzy. Ale on znów padł na twarz i trwał w modlitwie. Zaczęto się więc rozchodzić.
 Wyszła i Edyta. Za nią szedł ojciec Wincenty.
 — I cóż? — spytał, gdy znaleźli się w dziedzińcu.
 Wyciągnęła do niego rękę.
 — Wspomóż mnie! — szepnęła błagalnym głosem. — Nie wiem, kto jest ten człowiek, który tu przybył z pustyni: czuję, że z Boga jest i pragnę iść za nim! Ale potrzeba mi oparcia, bom słaba i boję się, boję...
 — Chrystus z tobą, siostro!
 — Tak! Chciałabym trwać przy Chrystusie... Ale siła wielka ciągnie mnie w inną stronę... I ja nie potrafię oprzeć się jej! Otchłań ciągnie mnie, ojcze!
 — Nie damy cię! Chceszli bez zwłoki pojednać się z Chrystusem i pokrzepić Jego Ciałem?
 Zastanowiła się.
 — Nie dziś... Wszak to po raz pierwszy... Muszę myśli zebrać, podnieść ducha....
 — Strzeż się zwłoki! Wróg mocny!
 — Więc jutro!
 — Nie dziś?