Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/12

 — Doprawdy? Nie przypuszczałem. I cóż jeszcze, siostrzyczko?
 — Kalina Roztocka odwiozła mnie, i jest w salonie...
 Białe czoło profesora zachmurzyło się zlekka.
 — Czy mam iść do niej? — zapytał z nieco przymuszonym uśmiechem, podnosząc się z krzesła.
 — Przeszkadza ci to?
 — Tak dalece nie, ale...
 — Ale przecież przeszkadza! Nie kłopocz się! Wymówię cię przed nią.
 — Tak! Ta nieoceniona migrena...
 Ona głową potrząsła.
 — Nie! To byłby wykręt! Powiem poprostu, żeś zajęty.
 — Kiedy ja właściwie nie jestem zajęty...
 Panienka zaśmiała się wesoło, chwytając brata za rękę.
 — A, jeśli tak, to zabieram cię bez ceremonii. Gdybyś pracował to co innego, ale jeśli idzie o oderwanie cię od próżnych myśli, któremi się zagryzasz, gotowam użyć siły!
 I pociągnęła go za sobą przez parę pokoi do jasno oświetlonego saloniku, w którym pomiędzy gąszczem palm i bukietami kwiatów syczał srebrny samowar, a poza nim różowiała koronkami oszyta sukienka.
 — Patrz, Kalinko, jaką zdobycz ci przyprowadzam. Niczem borsuk w jamie i niedź-