Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/13

wiedź, kryjący się przed ogarami w najdalsze ostępy boru.
 — To więc ja tak przestraszyłam profesora, że aż trzeba go było dostawiać tutaj przy pomocy domowej żandarmerji? — zaśmiała się panienka w różowej sukni.
 — Przyzna pani, że jest to w duchu czasu — zauważył Strafford, ściskając jej rękę.
 Parma Kalina zatrzepotała rączkami, sypiąc iskry z brylantowych pierścionków.
 — Ani słowa o polityce! Nie zasnęłabym tej nocy! Śniłyby mi się okropne baby z dziećmi na ręku i głodni robotnicy w brudnych bluzach!
 — Tak się pani brzydzi ubogimi i głodnymi?
 Panienka zwróciła się do swej towarzyszki z miną rozkapryszonego dziecka.
 — Powiedz mu, Edyto, żeby mnie nie kłuł tymi ohydnymi, biednymi i głodnymi! Papa mówi, że w najbliższej sesji senatu wniesie projekt zakazu dla tych brudasów włóczenia się po naszych dzielnicach i wstępu do publicznych parków!
 Edyta Strafford poruszyła się gwałtownie.
 — Sama nie wiesz, co pleciesz, Kalinko — zawołała, rzucając niespokojnym wzrokiem na brata. Nie zrozumiałaś pewnie ojca i robisz się gorszą niż jesteś, któż śmiałby do tylu udręczeń, jakie dziś znoszą biedacy, dodawać jeszcze niewolę, pozbawiać ich odrobiny świeżego powietrza po pracy?