Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/166

 — Co z Najświętszym? — zawołała, chwytając się za piersi.
 — Najświętszy w dobrem zdrowiu, ale jam człowiek zgubiony, dostojna! Jeśli łaska twa mnie nie uratuje...
 — Cóż się stało?
 — To, że spełniłem twój nakaz, otwierając ci więzienie, a oto w tej chwili odbieram od władcy napomnienie, byś z więźniami porozumiewała się jedynie w mojej obecności i w gabinecie dyrekcji.
 Edyty nie wzruszyły kłopoty dyrektora, którego miała za winowajcę popełnianych tu okrucieństw.
 — Cóż ja na to poradzę? — odparła obojętnie.
 Dyrektor pochylił się nad nią, zniżając głos.
 — Poradzisz, jeśli zechcesz, dostojna! Dla mnie to będzie ratunkiem, dla ciebie samej korzyścią. Najświętszy nie lubi najbliższym nawet odkrywać swych tajemnic. Szalony byłem przypuszczając, że dla ciebie czyni wyjątek.
 — Czego więc pan żądasz ode mnie?
 — Zachowania ścisłej tajemnicy o bytności w kaźni.
 — I o okropnościach, na jakie patrzałam? — zagadnęła, wskazując ręką na umierającego.
 — Oczywiście.
 — Nigdy! Prorok musi dowiedzieć się