Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/169

 — Ależ to zaklęty wróg Najświętszego! Naiprzewrotniejszy z opornych!
 — Właśnie dlatego!
 — Niepodobna!
 — Więc nic z umowy!
 Dyrektor przychylił się ku niej pokornie, a natarczywie zarazem.
 — Czy nie możnaby kogoś innego zamiast niego?
 Potrząsnęła głową.
 — Czy mam odejść? — spytała nerwowo.
 — Nie! O, nie! Sprowadzę go!
 Chwilę później stał przed nią dwudziestokilkoletni młodzieniec, o wybitnym madziarskim typie, śniadej cerze i płomieniejących oczach. Wiedział, kogo ma przed sobą. Z początku spoglądał na Edytę podejrzliwie i odpowiadał jej półgębkiem, powoli jednak ożywił się i rozjaśnił.
 Wkońcu uwierzył zupełnie jej szczerości i począł z nią mówić jak z siostrą.
 Opowiadał jej o początkach działalności, która miała zatoczyć tak szerokie kręgi i przeciwstawić się bezpośrednio Rabbiemu. Było to kółko młodzieży pod godłem labarum. Parę lat pracowało grono to w cichości, prześladowanie wywołane przez Gesnareha zmieniło słabo tlejącą iskierkę w pożar. Było coś nadludzkiego w tym porywie, który naraz ogarnął stolicę, prowincję, miasteczka i wioski.
 Kwiat młodzieży garnął się do tego zastępu, który przemożnego wroga zwyciężał nie