Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/171

 — Ocalenie nie od nas zależy i nie od mocy fałszywego proroka. A mnie nie strach męki i nie żal życia.
 — Dawno jesteś pan w więzieniu?
 — Schwytano mnie w dziesiątek dni po widzeniu pani. Byłem dla organizacji nowego koła młodzieży w Debreczynie. Byłbym się wymknął, ale zdradził mnie apostata.
 — Widziałeś Najświętszego?
 — Najnikczemniejszego? Tak! Stawiono mnie przed nim bezzwłocznie. Nęcił mnie i łudził. Obiecywał królestwa rzucić mi pod stopy, i tron własny ze mną podzielić, jeśli stanę przy nim, ale w skarbach jego niemasz nic dla mnie!
 — Oparłeś się?
 — Pozostałem wierny.
 — A wtedy?
 — Gdy nie mógł zmóc ducha, próbował złamać męką ciało, oszczędzając życie.
 — Było to w Budapeszcie?
 — I w Budapeszcie i tu. Kilka dni temu jeszcze powtórzyło się łudzenie i tortura. Ale teraz już pewnie umrę niedługo.
 — Skąd wiesz?
 — On przekonał się już, że duszy mu nie oddam i że moich braci nie zastraszy memi cierpieniami, więc mnie zgładzi w wymyślnych torturach. Zapowiedziano mi to!
 Ona wpatrzyła się w młodzieńca, jakby go chciała wzrokiem przeniknąć do głębi.
 — Prawdali to wszystko? — szepnęła zduszonym głosem.