Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/228

 — Wiem! Nie mogłeś, bo między nami była otchłań. Czy nie tak?
 — Tak było — szepnął.
 — A od tego czasu, powiedz, panie Harry, czy nie zmieniło się nic we mnie? Czym wciąż jeszcze tak daleką od ciebie, jak byłam wówczas? Czy w tym trzpiocie tak płytkim i pozbawionym duszy, nie odkrywasz dziś bodaj jakiejś iskierki, której w nim przedtem nie było?
 Spojrzał na nią zdziwiony i niemal zalękniony.
 — Skąd pani doszła do tego, żeby tak mówić do mnie, Kalino?
 Ona znów opuściła nisko głowę.
 — Skąd? Cóż ci powiem? Skąd słowikowi śpiew bierze się na wiosnę?
 Popatrzył na nią długo i oczy mu zwilgotniały w tem spojrzeniu.
 — Tak! Powinienem był to odczuć, a dopiero teraz widzę... I powinienem odpowiedzieć ci na kolanach!
 Twarz jej rozjaśniła się iście słonecznym blaskiem.
 — Rozumiesz więc? — szepnęła, pochylając się ku niemu tak, że czoła ich dotykały siebie. I widzisz, żem dziś inną niż wtedy? I wiesz, co mnie odmieniło?
 — Wiem wszystko, Kalino!
 Dziewczyna przysunęła się do niego bliżej jeszcze i oparła mu głowę na ramieniu.