Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/282

 — Idźcie w imię Pana! — szeptano.
 — Torujcie nam drogę!
 — Uproście moc na godzinę próby!
 — Błogosławcie, wybrani!
 Ten ostatni wykrzyk wzniósł się ponad inne. Kardynałowie, prałaci, oficerowie pochylali kolana. Ale dwaj starcy wzbraniali się, wskazując papieża.
 — On jeden mocen błogosławić! — twierdził Eljasz. — My sługi Tego, który postawił go nad nami!
 W tej chwili jednak uwaga obecnych odwróciła się od świętych mężów, ujrzano bowiem Edytę, zbliżającą się szybko do papieża i klękającą u jego stóp.
 — Ojcze święty! — rzekła, ręce ku niemu wznosząc. — Pozwól mi pójść z nimi!
 — Tobie? — spytał zdumiony. — Chcesz rzucić się w paszczę lwa?
 Zaprzeczyła ruchem głowy i dłonie splotła błagalnie.
 — Tam była wina moja! — rzekła z mocą. — Tam też winno nastąpić zadośćuczynienie! A przytem...
 — Cóż?
 — Przytem mam jeden cel, jedną nadzieję!
 — Nadzieję? Czegóż spodziewasz się? Chrześcijan chcesz wzmocnić?
 — Nie, Ojcze święty!