Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/294

szył do niej po uznojeniach dnia o wieczornej godzinie, wiedząc, że ją znajdzie zawsze tak samo kojącą, słodką i cichą. Jak długo tęsknił za nią, oczekując daremnie tej błogosławionej godziny, przeklinając, gdy nadeszła, przynosząc jedynie poczucie niezgojonej rany i niczem niezastąpionej straty! A teraz, byćże to mogło? Byłaż to znów ona?
 — Tyż tu jesteś? — spytał raz jeszcze, żądny ponownego potwierdzenia z jej ust ukochanych.
 — Ja jestem, panie!
 — Do mnie przyszłaś?
 — Do ciebie, panie!
 — I nie uciekniesz znów ode mnie? Nie rozwiejesz się we mgle? Nie zgaśniesz, promieniu słoneczny?!
 — Zostanę przy tobie tak długo, dopóki będę mogła przynieść ci pożytek!
 — Więc na zawsze! Na zawsze zostaniesz!
 — Póki będę mogła przynieść ci pożytek, — powtórzyła.
 — On nie zrozumiał jej, i serce jego napełniło się radością po brzegi.
 — Więc nie zawiodłaś mnie? Więc mnie miłujesz?
 — Nie zawiodłam cię, panie, i miłuję duszę twoją.
 Pociągnął ją za sobą. Spieszno mu było wydostać się z tego tłumu, znaleźć się z nią sam na sam, zamknąć na nowo tego rajskiego ptaka w złocistej klatce, z której już potrafił