Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/307

 — Jest ich tyle jak gwiazd na niebie i kropel w morzu! — mruczał zniechęcony i pobladły widocznie, choć pergaminowa skóra ujmowała jego twarz jakby w twardą, żółtawą pochwę.
 Roztocki, który przed nim w tej chwili wysiadał z samolotu, szepnął, nachylając się do niego, bo staremu słuch stępiał:
 — Żebyś widział te tłumy na Kaźmierzu!
 Kwaśniewski poruszył się żywo.
 — To i dobrze! Sam kazałem ich spędzać na ten auto da razon, jakim jest spalenie apostoła zabobonu! Niech drżą i korzą się przed władcą!
 Roztocki ruszył ramionami.
 — Mnie się zdaje, że oni teraz wcale nie kwapią się padać do nóg Rabbiemu.
 Stary spojrzał niespokojnie na kolegę dygnitarza.
 — Myślisz? A ja sądziłem, że cała ta propaganda starego oszusta czy wizjonera, to chwilowy impuls histeryczny, a w najgorszym razie powrotna fala talmudyzmu, dla nas niegroźna!
 Roztocki poruszył głową.
 — To nie groźne, ale co innego. Propaganda Eljasza jest podobną do Henochowej. Jeden i drugi szerzą chrystjanizm.
 — I żydzi idą na lep takich haseł?
 — Idą!
 — Może jednostki tylko?
 — Nie! Masy!
 Stary uderzył nogą o ziemię.