Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/319

 — Nie! — odrzekła powoli. — Nie zgadzam się i nigdy nie zgodzę!
 — Także to mnie nienawidzisz?
 Poruszyła przecząc głową.
 — Gdybym cię nienawidziła, czyżbym przyszła tu, narażając się na to, co spotyka mnie samą i tych, co mi drodzy?
 — Dlaczegóż odrzucasz wybawienie miljonów? Dlaczegóż odmawiasz posłannictwa pokoju? Dlaczego nie chcesz stać się drugim Konstantynem i aniołem dla tak wielu?
 — Bo kosztem grzechu największych nawet rzeczy nie godzi się zdobywać.
 — Szalona! Jak dziecko łamiesz skarb, który ci daję!
 — Nie, bo w skarb ten nie wierzę!
 — Nie wierzysz mi? Śmiałabyś?!
 — Od kiedy cię znam, panie, słowa twoje były zawsze ułudą. Dlaczegobym miała obietnicom twym wierzyć teraz?
 — Chcesz rękojmi? Dam, jakich zażądasz!
 Potrząsnęła głową.
 — Nic nie żądam, krom jednego... Ty wiesz, panie!
 On rzucił się zdjęty nagłą wściekłością.
 — Milcz, przeklęta! Kusisz mnie niegodnie! Ja miałbym się zaprzeć ojca mego w otchłani i boskiego posłannictwa na ziemi!
 — Wyznaj Chrystusa: On jedynym Bogiem!
 — Nigdy! Ty zaprzyj się Jego!