Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/45

kać niczego, choćby to była jeno garść przelotnych wrażeń... Ale w takim razie...
 W takim razie trzeba było wybrać — śmierć.
 Edyta powstała i wraz z innymi skierowała się do wyjścia. Czekając w przedsionku na windę, otarła się o księdza, który, zrzuciwszy kościelne szaty, wychodził z kaplicy. Był to ten sam, który jej pierwszy opowiadał o Proroku.
 Przywitał ją uprzejmie, pytając czy zawsze interesuje się tym człowiekiem. Potwierdziła to, wyznając jednak, że postanowiła zaniechać zamiaru udania się do niego po ratunek.
 Ksiądz cofnął się o krok w pusty kąt pokoju i spojrzał na nią uważnie.
 — „Dlaczego“, jeżeli wolno spytać?
 Opowiedziała mu otwarcie, to wszystko, co przeszło jej przez duszę w tej godzinie. Gdy skończyła, ksiądz stał przez chwilę zamyślony, nic nie mówiąc.
 — Czy pani stanowczo nie decyduje się przyjść do nas i korzystać z tego, co dać może Kościół? — Spytał wreszcie.
 Popatrzała na niego z odcieniem smutku.
 — Nie, rzekła. Wiary nie można ani narzucić, ani wmówić. Ja jej nie mam!
 Ksiądz spuścił głowę.
 — Szkoda! westchnął. Spodziewałem się... Nie mówmy o tem! W każdym razie winszuję pani decyzji w tej sprawie: jest ona godną tak