Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/67

 — Jak ty śmiałaś! — syknął przez zaciśnięte zęby. — Jak śmiałaś!
 Kobieta zdawała się nieprzytomną z przerażenia.
 — Panie, łaski! Ja nic nie wiem...
 On nie słuchając postąpił ku niej o krok bliżej i pochylił się nad nią jak dziki zwierz, gotujący się do skoku.
 — Do mnie przychodzisz, nieszczęsna, do mnie, i z tem! — ryknął nie hamując wściekłości i pochwycił ją za gardło. Kobieta nie opierała się. Brakło jej sił i zmartwiała ze strachu. Rabbi wydobył z pod rozerwanej koszuli srebrny łańcuszek z krzyżykiem, zerwał ogniwa i rzuciwszy krzyżyk na ziemię, uderzył weń nogą.
 — Pluń na ten zabobonny amulet! — krzyknął, odskakując i odsłaniając leżącą w prochu pasyjkę. — Pluń i zdepcz, jak ja zdeptałem, albo giń!
 Kobieta nie ruszała się z miejsca, osłupiałym wzrokiem wodząc od Rabbiego do krzyża. Najbliżsi jednak poczęli ją trącać i namawiać szeptem.
 — Uczyń że to! Uczyń prędzej!
 — On tak każe!
 — To konieczne!
 — Bez tego nie będzie ratunku!
 — Ale będzie gorsza męka przed końcem!
 Chora pozostawała na klęczkach, nie spełniając rozkazu. Słyszała to, co jej szeptano, i twarz jej mieniła się szeregiem sprzecznych