Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/78

 Strafford zaśmiał się.
 — O logiko kobieca! W takim razie łatwo ci pójdzie odprzysiąc się?
 Ona poruszyła energicznie głową.
 — Tego nie uczynię! Musiałabym oszukiwać jego lub siebie, a tem brzydzę się.
 Szli czas jakiś w milczeniu, rozglądając się po tłumie, falującym jak morze.
 — Wiesz, Henryku — rzekła Edyta przyciszonym głosem i jakby wstydząc się tego, co mówi. — Ja mam dobrą otuchę, że on mnie uzdrowi!
 Strafford ścisnął jej rękę.
 — To dobrze, droga! Trzeba wierzyć: to pomaga!
 — Tak! Ja wierzę! — rzekła z mocą.
 Po południu Poldi ustawił ich na miejscu, przez które miał niechybnie podług jego obrachowań przechodzić Rabbi. Przewidywania nie zawiodły. Mistrz zwrócił się istotnie w tym kierunku. Idąc ogarniał przenikliwym wzrokiem oczekujących na niego. Zdaleka już zauważył rodzeństwo, odróżniające się wydatnie powierzchownością od sąsiednich tłumów. Podszedłszy dał Straffordom znak, przywołując ich ku sobie.
 Wysunęli się z szeregu, a Edyta zbladła tak, że brat musiał ją podtrzymywać i nieledwie unosić na ręku. Wzrok Rabbiego spoczął na obojgu płomienny.