Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/79

 — Jesteście z poza gór, z północy, więc z Polski! — rzekł stanowczym głosem. — Czy z Krakowa?
 Strafford zauważył już wczoraj, że Prorok czyta w myśli, jak w księdze. Zdziwiła go jednak ta zdolność odgadywania, której dowód miał przed sobą.
 — Z Krakowa — odparł.
 — Nie przychodzisz tu jako adept, widzę to. Towarzyszysz tej kobiecie, która nie jest twą żoną, ale podobne ma rysy i wyraz, jest więc siostrą. Przywiodłeś ją do mnie, bym jej wrócił zdrowie, wszak prawda? A zdrowia ona potrzebuje, trawi ją bowiem wewnętrzne cierpienie jak czerw, i cierpienie to jest nieuleczalne! Ale ja wszystko mogę! Ja ją uzdrowię!
 Wzrok jego położył się na niej, palący, groźny, a pieszczotliwy zarazem.
 — Słyszysz, siostro moja? Odleci od ciebie śmierć i staniesz się znów jako kwiat wiosny! Chciej jeno!
 I postąpiwszy krok naprzód, oparł dłoń na jej białem czole.
 — Wierzysz li we mnie?
 — Wierzę, panie, o, wierzę!
 — I we mnie jednego tylko?
 Zawahała się.
 — Co przez to rozumiesz, panie?
 — Rozumiem, że nie wierzysz w nikogo, prócz we mnie!