Strona:Jan Łada - Na śmierć 1863.djvu/32

postacie, pochylone na podłodze, to szereg trupów, okrytych całunem i że babcia Justyna, ze swoją woskową i nieruchomą twarzą, to także trup, a modlitwa jej głośna, to jakiś straszny głos z za grobu. Zerwałem się, szlochając, i poomacku, uderzając o meble i potykając się, pobiegłem do salonu. We drzwiach zatrzymała mnie Leoncia.
 — Panna Felicya tam jest? spytała szeptem.
 — Jest... Nie... nie... wiem... Ja się boję tam... Ja nie chcę...
 I czepiałem się, szlochając, jej sukni.
 — Niech Janio mi się zabiera stąd ze swymi płaczami, syknęła przez zaciśnięte zęby. Takie nieszczęście, a on się maże. Także czas sobie wybrał!
 I odtrącając mnie, zawołała po cichu przez drzwi uchylone na pannę Felicyę.
 W salonie paliło się kilka świec i lampa na dużym stole, na którym stał dymiący samowar wraz z przyborami do herbaty.
 Kilka osób skupiło się razem w przeciwnym końcu pokoju, dokoła wuja Ksawerego, który widocznie tylko co przyszedł, bo mokre futro miał jeszcze na sobie i czapkę w ręku.
 Panna Felicya podbiegła w tej chwili do niego.
 — Co, telegram? zawołała: z Petersburga? jest nadzieja?
 Wuj Ksawery był bardzo poważny a blady jak płótno, on, z którego policzków tryskała zwykle krew i wesołość aż biła. Wąsy mu się nawet opuściły na dół, a ręka trzęsła się, gdy