Strona:Jan Łada - Na śmierć 1863.djvu/34

 Jedni za drugimi — wsunęli się za nią wszyscy. Wuj Ksawery ukląkł przy progu na obydwa kolana, pochylił się tak, że czołem prawie dotykał posadzki i zaczął głośno szlochać.
 Dzień się robił mglisty, żałobny, ołowiany. Smugi białego światła szły przez okna, kłócąc się z żółtem światłem świec woskowych i bladym twarzom nadając trupią barwę. Klęczeliśmy wszyscy, milcząc. Czasem tylko urywane łkanie, jęk lub głośniejsze słowo modlitwy przerywało ciszę.
 Mama leżała ciągle krzyżem, nieruchoma, jakby umarła.
 Nie wiem, jak długo to trwało. Wreszcie skończyło się.
 Na ulicy rozlęgł się turkot, potem słychać było głośne kroki na schodach w przedpokoju. Ktoś wszedł i zatrzymał się w jadalnej sali, jakby wahając się.
 Z nas nikt się nie ruszył. Klęczeli wszyscy dalej — tylko zrobiło się zupełnie cicho. Serca poprostu przestały uderzać. Czuli wszyscy, domyślali się wszyscy, że kroki te znaczą coś strasznego. Zbliżało się, nadchodziło... Przeznaczenie. Ale nikt nie miał odwagi wyjść na jego spotkanie.
 Czekaliśmy. Drzwi wreszcie otwarły się.
 Na progu stał ksiądz Osmólski, do trupa podobny, słaniający się. Prałat stanął za nim, podtrzymując go.
 Mama zerwała się naraz i klęcząc, głowę zwróciła ku wchodzącym.