Strona:Jan Łada - Ostatnia msza.djvu/28

 — Oj, dolaż nasza nieszczęsna! Na toż nam przyszło, że na poniewierkę ołtarzy Pańskich i świętych naszych panienek patrzeć muszą nasze oczy!
 Tu i owdzie zaciskają się pięści, młodszym iskry z oczu lecą. Ale wszystko znów cichnie.
 — Spokój, na Boga, spokój — szepną starsi. Nie pomożemy nic, nieszczęście tylko zgotujemy im i sobie.
 Pułkownik zielenieje znowu.
 Podbiega do księdza dziekana i szarpie go brutalnie za rękaw od komży.
 — Na pana składam odpowiedzialność za wszystko. To pan chciałeś tej Mszy, tej demonstracyi. Teraz bunt się zaczyna... Ja każę strzelać... Niech pan powstrzyma, inaczej ja za nic nie odpowiadam, a pan...
 — Pan przespaceruje się w oddalone strony — kończy ze zwykłym swym uśmiechem kapitan.
 Ale dziekan całkiem inny już w tej chwili, niż przed dwiema godzinami.
 — Pan mnie spacerem tym nie nastraszysz, kapitanie — odpowiada spokojnie. Gdybym się go bał, dawno zrzuciłbym tę suknię. Będzie ze mną, co Bóg da, ja na wszystko gotów. Ale odpowiedzialności za to co się dzieje i dziać może, ja na siebie nie biorę. Nie ja napełniłem goryczą nie do zniesienia serca tych biednych ludzi; nie ja ich zraniłem w tem, co im najbardziej święte i drogie...
 — Uważaj pan na to, co mówisz! Pan ośmielasz się poddawać krytyce rozporządzenia wysokich władz. Pan twierdzisz, że rząd tych ludzi obraża i krzywdzi...
 — Twierdzę tylko jedno: kto sieje wichry, zbiera burze.
 — Ja pana zaraz każę aresztować.
 Ksiądz dziekan odwrócił się. A szmer tymczasem znów się zwiększał, rósł, huczał jak ryk burzy.
 I naraz wszystko ucichło — ucichło zupełnie.
 Słychać było syczenie wosku topiącego się w świecach ołtarzowych.