przestawki zam. wsze, dość często w rękopisach średniowiecznych. Siły z łac. potestates, dominationes, co oznacza archaniołów i aniołów.
W zwrotce 8-ej i 9-ej orzeczenia stoją w czasie przeszłym. Nie mając podstawy do związania tej zwrotki 8-ej bezpośrednio ze zwrotką 5-ą (p. str. 20), możnaby sądzić, że autor utożsamia się niejako z tymi, którzy po zmartwychwstaniu Pańskiem zostali z otchłani przeniesieni do nieba, bo wtedy byłoby naturalnem użycie czasu przeszłego: była radość, była miłość, (w znaczeniu „łaska”), było widzenie tworca bez końca (t. j. oglądanie stworzyciela twarzą w twarz na wieki), ale znów tu nam trochę bróździ wyraz angielskie, który chyba przetłumaczymy: na sposób aniołów t. j. że dusze ludzi zbawionych w oglądaniu Boga zostały zrównane z aniołami.
Tuć się nam zwidziało (== pokazało się naocznie) djable (t. j. djabłów) potępienie; zaimkowa forma nam dowodzi, jak to dopiero co wspomnieliśmy, że autor przenosi samego siebie w położenie dusz zbawionych.
W ostatniej zwrotce, stosownie do dawnego sposobu mówienia; po ni następuje czasownik bez przeczenia: dziś powiedzielibyśmy: nie odkupił nas (Chrystus) u djabła ani srebrem, ani złotem; djabłu jest celownikiem użytym w znaczeniu ablatywnem, wyrażającem kierunek od czegoś. Zastąpił ma tu znaczenie „zasłonił”, „obronił” jak u Skargi: „Stany wysokie od śmierci i sądu bożego nie zastąpią” (Linde) a więc i tutaj dopełnić można: „Swą mocą (Chrystus nas od potępienia) zastąpił”.
10. Ciebie dla, człowiecze, dał Bog przekłoć sobie
Ręce, nodze obie,
Kry święta szła z Boga na zbawienie tobie.
Pod względem wersyfikacyjnym niema tu już zwrotki trójdzielnej, bo choć zwrotki do tej części należące są trójwierszowe, przeczą jednak zasadzie trójdzielności, gdyż wiersz drugi inaczej jest zbudowany niż pierwszy, który jest podobny do trzeciego. Z wyjątkiem ostatniej zwrotki wszystkie inne mają jednakową budowę i wspólne rymy (w zwrotce 11: prawy — rany są asonansami).
