13a. O, święty Wo[j]ciesze! u Bogaś w uciesze;
Proś za nas Gospodna,
Panny Mar[yj]ej syna
Wojciesze — dawna forma wołacza; u Bogaś w uciesze dorobione dla rymu, i znaczy: „przebywasz w radości u Boga”. Gospodna jest to ta dawna forma dopełniacza od gospodzin, o której mówiliśmy na str. 14.
13b. Święta Katarzyna, ty jeś Bogu miła;
Proś za nas Gospodna,
Panny Maryjej syna.
Katarzyna mianownik zam. wołacza; miła jest asonansem do Katarzyna.
13c. Święty Stanisławie, tyś u Boga w sławie;
Proś za nas Gospodna,
Panny Maryjej Syna.
13d. Święty Floryjanie, nasz miły patronie,
Proś za nami Gospodna,
Paniej Maryjej Syna.
Floryjan w innych zabytkach staropolskich także Tworzyjanem nazywany; patronie ma być asonansem do Floryjanie. Proś za nami to samo co proś za nas.
13e. Zakonniku święty Franciszku pokorny,
Przez twe święte rany
Wspomoż krześcijany.
W pierwszym wierszu przepisywacz poprzestawiał wyrazy, gdyż powinno być: Święty Franciszku, pokorny zakonniku, wtedy bowiem byłoby jakieś przypomnienie asonansu Franciszku — zakonniku; święte rany są to stygmaty św. Franciszka; za krześcijany zwykła w owych czasach forma biernika liczby mnogiej.
13f. Matko Klaro święta, u Boga za wzięta,
Proś za nami Gospodna
Paniej Maryjej Syna.
Zapewne zamiast za było — jeś: u Boga jeś wzięta t. j. masz u Boga znaczenie, jak i dziś mówimy o „wziętości” u ludzi.
