Strona:Jan Żyznowski - Krwawy strzęp.djvu/105

 W płótno namiotu zawiniętą zapasową żywność, przewieszamy przez plecy. Dwie torby na bokach. Tornistry zostawiamy w pustych szopach.
 — Gotowi!
 Rassemblement! Depechez vous!
 — Comptez par quatre.
 — Un!
 — Deux!
 — Trois!
 — Quatre!
 I znów od początku z błyskawiczną szybkością! un, deux,..
 „En avant par quatre — marche“.
 Godzina trzecia po północy.
 Równą, szeroką linją idą czwórki jedna za drugą, pełne wiary, pewne zwycięstwa
 Rozpalone skronie i policzki owiewa miękki, rzeźwiący chłód.
 Szarzeje.
 Ciemna tkanina nocy zda się kurczowo chwytać niewidzialnemi rękami krzaków, ziemi, drzew, kamieni ugornych, jakby nie chcąc zezwolić na przyjście, tak logicznie tłumaczącego i prosto wskazującego na nasze otoczenie, przez noc obleczonego w jakiś fantastyczny przyodziewek — dnia. Tymczasem z za horyzontu wyłania się słaby, wstydliwy rumieniec nieubłaganie zbliżającego się świtu.
 Niewidzialna moc ściąga ze wszystkiego żyjącego, jed n po drugim przecienkie, czarne płaszcze nocy, poczem roznosi je szybko w różne strony. Razem ze stopniowo wyraźniejącym błękitem nieba, zbliżamy się do okopów.
 Wchodzimy w wąski, głęboki rów. Z maleńkich, ziemią napełnionych woreczków ułożona ściana, wznosi się ponad nasze głowy.
 Na twarzach wszystkich, idących gęsiego, ochotników maluje się pewien pośpiech i gotowość.
 — Mamy czas! uspokaja Malcz. — Za chwilę dopiero zacznie się przygotowanie artylerji. W pierwszej linji szwabów nie będziemy mieli wiele do