Strona:Jan Żyznowski - Krwawy strzęp.djvu/54

wolenia wszystkich palących zaciągano się ukrytym w rękawie papierosem.
 Na równinie przed laskiem siedzieliśmy długo.
 Mrok pierzchał. Coraz bardziej przezroczysta szarość zwlekała się na ziemię.
 Drzewa wyłaniały swoje wilgotne pnie z gęstego mrocznego, tkanego nocą płaszcza. Kwadradratowy lasek malał, szpetniał w szarobłękitnem świetle poczynającego się dnia. Drobne liście suchotniczych brzózek, koloru gnijących cytryn drżały bezradnie. Naokoło pni stratowana, zaśmiecona papierami i słomą ziemia przypominała podmiejskie miejsca wycieczek.
 Między drzewami w szerokich czerwonych szarawarach snuli się zaspani, brudni strzelcy algierscy.
 Muły i nieliczne konie, zdawało się, odczytywały komunikaty oficjalne z poniewierających się na ziemi dzienników.
 Zmęczonemi i zawiedzionemi oczyma patrzyliśmy na otaczające nas widoki, nie mogąc pojąć, gdzie my jesteśmy, gdzie jest ten nieprzyjaciel, przed którym trzeba było aż tak bardzo się kryć i milczeć,
 Gdy między gęste, anemiczne drzewa wtłoczyły się pierwsze promienie wschodzącego słońca, oddział nasz ruszył drogą obok lasku.
 Nie mieliśmy pojęcia, dokąd idziemy.
 Po przejściu kilkuset kroków, zatrzymano nas głośnym: Halte!
 W dole, osłoniętym drzewami, ciągnął się rząd piwnic z niewielkimi kwadratowymi otworami, służącymi za wejścia.
 Piwnice, raczej lodownie bez lodu, nad brzegiem kanału Aisne — jako nasze domy mieszkalne, wyglądem swoim raczej straszyły, niż zachęcały. Tornistry nasze poukładaliśmy wzdłuż piwnic i odrazu z rozkazu kapitana zabraliśmy się do pracy.
 Reparowaliśmy załamane dachy, stare nadgniłe podpory drewniane zamienialiśmy nowemi,