Strona:Jan Żyznowski - Krwawy strzęp.djvu/57

 — A jakże! Niemcy nad kanałem i więcej wojska nie ma prócz nas — odpowiadano z niedowierzaniem na przypuszczenia.
 — Patrzcie ten śpi jeszcze. Udał się?! Wstawaj! Niemcy!
 — Gdzie? — usłyszano zaspany głos.
 — Za kanałem — wstawaj psiakrew!
 — W Berlinie! Co?! obudzony zaczął się rozglądać, a gdy zauważył, że wszyscy koledzy są już przygotowani do wyjścia — zerwał się i zaczął pośpiesznie składać rzeczy do tornistra.
 Coraz wyraźniejszy dolatywał gwar z zewnątrz.
 „Sortez“! krzyczeli sierżanci, biegając wzdłuż ziemianek.
 Jeden za drugim wychodzili gotowi do drogi żołnierze.
 Ustawiali się w dwurząd — czekali.
 Padał drobny, gęsty deszcz... Szerokie buraczane liście chyliły się leniwie to w jednę, to w drugą stronę. Zdala dochodziły, przedzierając się przez gęste zarośla, karabinowe strzały.
 Przypuszczenia nasze rozpływały się w wilgotnym mroku ciemnej nocy.
 Cisza dokoła, senne leniwe otocvenie skostniałych drzew, mokre połyskujące liście buraczane, szara dziobata przez deszcz powierzchnia kanału Aisne mgłą kryły obrazy wyobraźni, wciągały w siebie, upodabniały sobie.
 Po kilkunastu minutach kazano nam wejść z powrotem i położyć się.
 — Komu by się tam teraz chciało atakować, mówił najdłużej śpiący kolega. A wreszcie was noworodków wojennych do ataku — śmieszne tygrysy! — dorzucił gramoląc się na czworakach na swoje legowisko.
 Powyjmowano naboje z karabinów, układano się na nowo do snu.
 Po tej przerwanej alarmem nocy, minęło kilka spokojnych. Dopiero coś na czwartą alarm się powtórzył — tym razem przed północą. Poważne przy-