Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/106

 — Ja właśnie przyszłam...
 — Wiem! Spytać się, co będę jadł na kolację?
 — Tak!
 — Ho, ho ! To coś zupełnie nowego!
 — Pan żartuje! Ja naprawdę...
 — Ależ wiem, wiem! Coby tu zjeść? Nie mam pojęcia. Trudno, musi pani usiąść, będę się dziś długo namyślał. No, coby tu? Pani jeszcze nie siedzi?
 — Już siedzę.
 — No nareszcie, pierwszy raz spotyka mnie ten zaszczyt! A włosy pani wycierają kurz z podłogi, o!
 — Eh, bo takie! — podniosła koniec grubego warkocza, sięgającego podłogi i rzuciła go za siebie.
 — Kiedyż to pani zdążyły uróść takie włosy?
 — Nie wiem! — wzruszyła ramionami. — Matka też ma takie!
 — Takie piękne?
 — Nie, takie długie!
 — Pani tu już dawno w Miedzborzu?
 — Jakto? Od urodzenia.
 — Ii, to niedawno!
 — Ośmnaście lat! Ja pana tu już widziałam. Raz nawet jechałam za panem linijką.
 — A dokądże to pani jeździła linijką?
 — Do nauczycielki na lekcje.
 — Że też ja nic nie pamiętam! — Klemens westchnął — Nic nie wiem!
 — Może lampę zapalić?
 — Proszę! Niech opiekunka zapali! — dodał.
 — To co trzeba zrobić na kolację? bo ja już muszę, już powinnam...