Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/108

 — Po jednemu! Po jednemu, mówię! Stać, bo wszystkich przepędzę! Chodź ty pierwszy, łomago jedna! No właźże!
 Obok, jakby wciągającej się do izby postaci „łomagi“ przemknęła panna Jadwiga i zginęła w sieni.
 — Jaśnie panie, jaśnie panie dziedzicu wielmożny — zaczął jęczeć przybyły. — Bóg widzi, jaśnie panie dziedzicu...
 — Gadajże, paskudo przeklęta, czego chcesz! — popędził rządca.
 — Dwanaście lat stróżem nocnym tum był, nic nie zginęło, syna do wojny.
 — Więc czegóż chcecie? — zapytał Klemens.
 — Jaśnie panie dziedzicu, mieszkać z dzieciakami nima gdzie. Jedno się rozchorowało, najstarszego, posyłkę do wojny wzieni...
 — Przecież ci pan dziedzic, łomago pieruńska, swojej izby nie odstąpi! — przygadał rządca.
 — Kara boska — jakby nie słysząc słów oficjała, ciągnął „łomaga“ — żeby się choć jaśnie pan dziedzic zmiłowali, żeby przykazali dać starą lodówkę, zawszeby dach był nad głową... Po próżnicy stoi... W polu czystem, jak te nieprzymierzając dziki jakie, a przecie ludzie boże.
 — Cóż, niech im pan da tę lodówkę! — zwrócił się Klemens do rządcy.
 — Niech Bóg przenajświętszy jasnemu panu dziedzicowi.
 — Nie zagadzisz to paskudo jedna?
 — Czemże, Matko Chrystusowa, czemże zagadzę? Tym dychaniem chyba?