Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/11

jakiem prawem. Hm! Dobrze! Więc może pani odrazu pomyśli o mojem śniadaniu, od tego chyba zaczniemy, co?
 — A maszynkie pan ma?
 — Nie, nie mam, wogóle nie mam nic, coby mogło mnie zdradzić przed okiem bliźniego, że bywam głodny i że...
 — Szklanki pan tyż nima?
 — Nie, proszę pani, dosłownie nic!
 — To ja chyba panu u siebie na blasze...
 — Oo! Najlepiej u siebie na blasze! Widzi pani, porozumieliśmy się — oto pieniądze!
 — Tylko to tak zaraz nie będzie, muszę jeszcze oblecieć insze pokoje.
 — Ależ dobrze, niech się pani nie spieszy, ja mam bardzo dużo czasu.
 — A do zajęcia pan nie chodzi?
 — Nie!
 — Wcale?
 — Wcale!
 — A panu o który trza sprzątać?
 — To już pozostawiam pani!
 — Ja wiem, ale o który?
 — O której się pani podoba. Wogóle chcę panią zgóry zapewnić, że się zgodzimy! Dowidzenia drogiej pani!
 — Dowidzenia! — mruknęła posługaczka i wyszła, trzasnąwszy za sobą drzwiami wcale nienajgorzej. Gdyby nie pytanie nowego lokatora o pochodzenie falistości bujnych, blond włosów, zresztą zupełnie widocznie przypiekanych i popalonych gorącem żela-