Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/141

ogólny. Pamięć cofnęła się wstecz i zaczęła pracowicie szperać w minionem. Tak! Przypomina sobie: w Warszawie na przedmieściu, tak... Podwórze domu, gdzie mieszkał Seweryn... była tam raz jeden. Pamięta. Brat Tomasz wskazał jej szereg niezmiernie małych okienek w budynku szczególnego pozoru.
 — To nasze cele!
 — Więc to już klasztor? — zdziwiła się.
 — Tak, dom ludzi, którzy odeszli od świata.
 Z wewnątrz drewnianego budynku wypadł na podwórze głos dzwonka.
 — Muszę już iść! Proszę niech pani również idzie do domu.
 W tejże chwili rozległ się znowu syk i świst następnie szum przeraźliwie głośny, jak od wodospadu.
 W starej szopie trzasnęły podpory i skrzypnęły deski.
 — Już, już! Za chwilę małą... Oho, znam ja to dobrze, znam! — chwalił się zakonnik najoczywiściej z lubą niecierpliwością, czekający na przyjście żywiołu. — Wszystko widać z mojego okna, wszystko słychać w mojej celi. A w nocy... ha... — zaśmiał się w głos.
 Helena patrzyła ze zdziwieniem na brata Tomasza. Nie mogła zrozumieć jego radości. Lęk szczególny zajrzał jej w oczy. Niebo pociemniało. Po chwili zupełnej ciszy znowu wiatr nagły i jakby cienki zaświstał.
 Parkan zatrząsł się. O deski szopy uderzyło kilkakroć, raz po razu, cielsko wielkie, niewidne, konwulsjami miotane.