Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/233

zwiedzieć, czy słyszała. Nie mógł odgadnąć, tedy spytał cicho:
 — Słyszałaś?
 — Co?
 — Jak mnie ten chłopiec nazwał?
 — Nie!
 — Nie?!
 — Nie! naprawdę nie słyszałam.
 — Po imieniu! — rzucił z gorzkim uśmiechem, poczem zapytał zcicha i pokornie: — Może już pójdziemy?
 — Jak chcesz, Sewuś, chodźmy.
 — Chodźmy!
 Pomogła mu wstać, włożyła rączkę laski w jego dłoń, ujęła mocno pod kikut obciętego ramienia i poprowadziła do domu.
 Słońce zsunęło się już nisko, prawie na samą okrągłość grzbietu Wygwizdowa. Od sosen odwlokły się daleko wielkie cienie.
 W otwartych drzwiach wychynął im na twarze z dusznego omrocza pokoju żar, przesycony jednym zapachem wspólności ich życia, utajonego we wszystkiej rzeczy i powietrzu. Helena po odprowadzeniu kochanka na jego zwykłe miejsce zamierzała pootwierać zamknięte okiennice i okna, lecz Seweryn powstrzymał ją prośbą, jak się jej wydało, niezmiernie miękką i tkliwą. Zdziwiła się, następnie zdziwiła się własnemu zdziwieniu, wróciła więc do kochanka i zaczęła całować mu ręce w jakowejś podzięce, nie wiedząc zgoła, za co mu dziękuje.
 Przyszła do niego w owej chwili, jak fala ciepła,