Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/241

nie mógł. Obłęd żałości straszliwej wparł ją w ziemię i wpierał, wbijał konwulsyjnemi podrzutami coraz głębiej. Ksiądz, nie mogąc jej poddźwignąć, wziął głowę jej w dłonie i od ziemi oderwał. Twarz całą od łez mokrą piasek oblepił, tak, iż wyglądała głowa jej, jak bryła skostniałej skorupy ugornej. Chłodna noc zsunęła powieki z jej źrenic. Wstała. Przypatrzyła się proboszczowi, następnie zaczęła się wkoło rozglądać, jakby kogoś szukać.
 — Ksiądz — powiedziała naraz szeptem wyraźnym.
 — Tak, ja. Poznaje mnie pani?
 — Nie wiem, kto był... — urwała i obejrzała się za siebie. — A ksiądz? — znowu urwała.
 Wziął ją za rękę i prowadził do ławki nieopodal stojącej.
 — Niech pani usiądzie i twarz obetrze — podał jej swoją chustkę.
 Była posłuszna, jak dziecko sieroce, wszystkim powolne.
 — Ksiądz! — powiedziała znowu, spojrzawszy na proboszcza.
 — Tak! — potwierdził cichym głosem. — Powinna pani wrócić do domu.
 — Czy ksiądz mnie zna?
 — Tak, znam państwa ze słyszenia.
 — I jego?
 — Tak i męża pani.
 — Męża? — zdziwiła się.
 — O ile słyszałem... Powinna pani już wrócić do domu! — powtórzył głosem pełnym.