Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/80

obecnie te słowa mówiącego, pieniędzy, przeto i t. d. i t. d....
 — Gdybym coś mogła zrozumieć! — westchnęła żartobliwie Helena.
 — Dobrze! Idę do celu prosto i krokiem wielkim. Jeśli przypadkowo, lub z musu prostej drogi nadepnę na delikatną roślinę, czy kwiat uczuć pani: jej ambicji, miłości własnej, dumy, lub...
 — I to jest ta prosta droga?
 — Najzupełniej! Otóż, jeśli nadepnę, zgóry proszę, aby mi winę darowano. Czy zgoda?
 — No zgoda! Trudno!
 — Chcę pani zaproponować pożyczkę.
 — Tak? A czy może mi pan powiedzieć, skąd przyszła panu myśl tej propozycji?
 — Mogę! Zwyczajnie: z chęci zrobienia sobie pewnej przyjemności. Niech pani nie zapomina o obietnicy darowania mi wszelkiej możliwej winy.
 — Dobrze, pamiętam! Wie pan co?
 — Jeszcze nic!
 — Otóż, nie będę mogła, niestety, przyczynić się do zrobienia panu przyjemności, ponieważ nie widzę żadnej możliwości spłacenia panu długu ani w tem, ani w przyszłem życiu, no i jeszcze dlatego, że mi łaskawie przez pana ofiarowana pożyczka nie jest koniecznie potrzebna.
 — Wiem i dlatego tem bardziej będę nalegał.
 — Napróżno!
 — Możliwe! Ja jednak nie rezygnuję! — Klemens pochylił głowę i zaczął uważnie przyglądać się własnym butom. — Pamięta pani — zaczął powoli — parę