Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/86

 — Długie?
 — Długie, ale ostatnio strasznie wychodzą. — A pan taki blady... wie pan, że dopiero dziś zauważyłam jaki pan blady!
 — Radzi pani trochę tej zagranicznej czerwoności?
 — Eh! Życzę rumieńców! I chudy pan taki...
 — Zwyczajnie, jak to suchotnik.
 — Ale, ale suchotnik! Zaraz suchotnik!
 — Notoryczny! Wielokrotnie zapisany w różnych księgach uzdrowisk szwajcarskich i francuskich.
 — No i co?
 — No i nic!
 — A teraz!
 — Tak, teraz trochę lepiej, jak to zwykle pod starość. Suchoty to mądra choroba! Podobnie, jak czcigodne wiekowe damy i starsi panowie, lubią i szczególnemi względami darzą tylko młodych... tak do trzydziestki!
 — A pan już ma trzydziestkę?
 — Właśnie ją posiadam!
 — To dobrze! Wie pan?
 — Skądżebym znowu wiedział?
 — Zaraz. Jeszcze nie skończyłam! Ja przedtem nie wiedziałam, nie pamiętałam zupełnie, jak pan wygląda...
 — Bo też było co pamiętać!
 — Zapamiętałam tylko duże, tak bardzo rozszerzone źrenice... Jakiego koloru ma pan oczy?
 — Chyba niebieskie.
 — To takie, jak ja! — rozkosznie, jak dziewczynka