Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/89

 — Napróżno lęka się pani — odpowiedział z uśmiechem ledwie uchwytnym.
 — Nic nie mówi, tylko tak szybko oddycha...
 — Właśnie myślałem, co mam powiedzieć i czy wogóle mam powiedzieć?
 — Jeśli to pana nie męczy?...
 — Bo, mnie się zdaje, że to może byłoby lepiej... wie pani tak właściwie już na tamtą stronicę... Co? Może zła myśl?
 — Eh! Wogóle pańskie myśli!...
 — Właśnie o to chodzi, o te myśli... Coś się wywali, wypsnie z pomiędzy kości i skóry, coś takiego, że doprawdy śmiechu warte i... ani rusz podźwignąć... Myśl lata, krąży, jęczy, wącha, gada, przemawia a tamto leży, jak kamień, pod którym wszystko się spłaszcza, maleje, rozkłada.
 — Niewiele rozumiem! Jakie pan ma gorące ręce!
 Klemens ściągnął brwi. Odwrócił twarz do ściany, nadto już bowiem oczy palące powieki wywiercały się z orbit i wcałowywały głód swój w ciało Heleny. Zamknął je. Gorączka żarła bezlitośnie.
 — Może pan zaśnie? — spytała cicho.
 — Nie, nie! Niech pani nie odchodzi! Нее... — wychynęło do ust z serca spieszczone imię Heleny, błogością niewysłowioną rozpłynęło się na wargach, zajęczało w pokoju błaganiem najgłębszem.
 Helena usłyszała to przywołanie, odczuła i zrozumiała je instynktem tyle lat ćwiczonym. Znajome uczucie wstrętu oblało ją od głowy aż do stóp. Poczuła obmierzły zapach chuci męskiej. Jako odpowiedź z cynizmem niezrównanym rozwłóczyła spojrzenie