Strona:Jan Żyznowski - Z podglebia.djvu/97

dookolnem zgwałconem i zniekształconem, mimo że ślady owego gwałtu wrażały się w oczy na każdem miejscu stąpnięcia i spojrzenia przed siebie. Szukał wciąż wzrokiem błędnym szyneli żołnierskich. Żywą pamięć koloru tych szyneli, widzianych bez przerwy podczas drogi, obnosił teraz w spojrzeniu osłabionem, nierozumnem i szukał niem w otaczającej go przestrzeni. Nigdzie jednak nie znalazł onego koloru. Dziwił się i trwożył dlaczego go nie widzi?
 — Niema wojska ? — zapytał prowadzącego pod rękę rządcę głosem, prawie że zalęknionym.
 — Gdzie, proszę pana?
 — No tu, w Miedzborzu!
 — Chwalić Boga, już od dwóch dni niema. Wynieśli się!
 — Dlaczego?
 — Ha, chyba dlatego, że będą musieli oddać Austrjakom. Zrezygnowali.
 — To znaczy, że jesteśmy odcięci od Warszawy.
 — Bo ja wiem? Pan dziedzic przecież z Warszawy — to przypuszczam, że jeszcze zupełnie odcięci nie...
 — Ale za parę dni będziemy!
 — Przypuszczam, że może nawet wcześniej.
 — O wysłaniu depeszy do Warszawy niema zapewne mowy?
 — Skądby tam mogła być o tem mowa! — zdziwił się rządca.
 — Więc nie widzi pan sposobu porozumienia się z Warszawą?
 — Może pachciarz pojedzie. Jeździł tam niedawno