Strona:Jan Chęciński - Beczka pacierzy.djvu/28

kę z wódką, a ja go już oduczę wtykania nosa do cudzej komory.
 — A co pan chce zrobić? — zapytał udobruchany już nieco sędzia.
 — Wleję do flaszki parę kropel emetyku, — odrzekł aptekarz. — Trochę chłopaka poszarpie, i będzie miał naukę na przyszłość.
 Sędzia uśmiechnął się, wyszedł, a za parę chwil był już z powrotem. Wyjmując flaszkę, rzekł:
 — Byleby się co złego nie stało.
 — Proszę być spokojnym, to rzecz nieszkodliwa w małej ilości — odrzekł aptekarz i wpuścił zaraz parę kropel płynu do przyniesionej flaszki, potrząsnął nią, powąchał, potem znów nieco świeżego dolał spirytusu i znów flaszką zatrzepotał, następnie oddał sędziemu.
 Na drugi dzień koło godziny 10 sędzia siedzi w aptece i rozmawia z aptekarzem. Wtem wpada do apteki kobieta, a składając ręce mówi:
 — Panie japtykarzu, dajcie mi lekarstwa, bo mi chłopaka lejzok chycił.
 — Co takiego się stało? — zapytał sędzia zadyszanej kobiety.
 — Panie! — zwracając się do sędziego, — waszego chłopaka, co u was służy, mdli jak nieboskie stworzenie, cosik mu się stało.