w dalekie przestwory nieba po nad uśpioną czy oniemiałą z podziwu w całunach śmierci ziemią.
Okoliwszy północną część Wielkiego Stawu, dotarliśmy nareszcie przed północą do tej cyklopowej czy pelasgijskiej budowy, którą nazwano schroniskiem Zeisznera, a dotarliśmy po piętnastu godzinach najforsowniejszego pochodu z małym kwadransowym wypoczynkiem na Zawracie. Czy taki wysiłek byłby możliwy po za atmosferą górską a Tatrami w szczególności, to chyba najłacniej odpowiedziałby żołnierz z kampanii zimowej. My możemy poprzestać na zapewnieniu, żeśmy się ocknęli nad Wielkim Stawem nie jako niedobitki wielkiej armii, (mimo przebytej przed paru tygodniami influenzy, która trapiła mnie i Józefa D.), a tem mniej jako maroderzy; o dalszej zaś sile naszej bojowej zaświadczyłyby chyba potroszczone tej nocy w żołądkach zapasy żywności, twarde łoże śnieżne i pochód nazajutrz przez Miedziane o wiele straszniejszy od Zawratowego. No, ale na razie myśmy nie myśleli o ważeniu sił naszych, a raczej ilości śniegu, jaki zastaliśmy w schronisku i zabezpieczeniu Zeisznera od wszelkich z naszej strony zakusów na cześć należną pamięci jego. Wytłumaczę się wyraźniej.
Owa cyklopowa, z kamieni polnych luzem złożona przez Tow. Tatrz. ku pamięci pierwszego geologa Tatr a wygodzie ich wielbicieli, budowa była wprawdzie przestronniejsza od grobu Agamemnona, ale tak samo jak w tamtej:
Wiatr przychodzi po szczelinach wzdychać
I ma Elektry głos,
jeno, że nie napędza do niej (przynajmniej jak teraz w zimie) nasion puchy, lecz śniegu, który się ułożył do czwartej części jej wysokości. Czy otomany i łoża nasze urządzić na tych miękkich puchach, czy wyrzuciwszy je — po spartańsku na twardej ziemi? Wybraliśmy drugą część alternatywy w obawie, aby rozgrzanemi ciałami naszemi nie sprowadzić stajania śniegu i potopu, któryby zalał mające się rozłożyć w niższej ku drzwiom części ognisko i biwakujących przy niem górali.
Ognisko! Co za ironia przypuszczenia! Wszakże my ten prawdopodobny wraz z potopem ciepła rachunek robiliśmy bez wiadomości Gospodarza tych obszarów, któremu się podobało wznieść je do wysokości przeszło 1.670 metrów nad poziomem
